daar helemaal niet van, die was meer van de wetenschap. En hij kwam met de kwantum fysica. De logische kant van hoe dan de energie werkt. En ik kwam met de spirituele kant van hoe energie werkt. Mooi he?! Hoe wij elkaar daarin aanvulde dan. Het was een ware ontdekkingstocht samen. Uren hebben we zitten filosoferen bij het haardvuur en op alle vragen hebben we antwoorden gezocht, en ook gevonden! Ik ging me vrijer voelen. Kreeg vertrouwen in het leven, en vooral ook in mezelf! Ik deed ertoe! En alles wat ik deed had invloed op wat er zich verder zou gaan ontwikkelen. Nou met die kennis op zak ga je wel goed nadenken, en voelen, wat je werkelijk wilt bewerkstelligen! Ik ging heel bewust leven. Boekjes schreef ik vol met intenties en affirmaties om kleine en doelen te bereiken. En het werkte als een tierelier! Ik doe het nog steeds. Het is nu onderdeel van mijn gezonde coping. En toen kwam die zaterdagmorgen. Hij was al een weekje thuis. Niet helemaal lekker. De huisarts had hem al door gestuurd naar het ziekenhuis, mét een ambulance, omdat hij het niet vertrouwde. Daar lag hij een aantal uren aan alle toeters en bellen. Hij ging bloedprikken. En op vrijdag zeiden ze tegen hem; “Meneer het kan van alles zijn, maar uw hart is in orde”, dus die avond hebben we daar vrolijk nog een wijntje op gedronken! De volgende ochtend hoorde ik hem opstaan, het was 7 uur. Ik dacht, ik draai me nog ff om. Een uurtje later sta ik op en ik zie het direct; hij is dood, morsdood. In totale paniek heb ik hem op de grond gegooid, hij zat achter zijn bureau om een spelletje op de pc te doen zijn eerste sigaret nog niet aangestoken en de mok met koffie niet aangeroerd, en ik begin hem te reanimeren. Ondertussen bel ik 112. Ik laat hem liggen. Stuur de honden de tuin in, zet de voordeur open, gil zo hard ik kan om hulp. In no time staat de buurjongen naast me. Ik reanimeer verder, met 112 nog aan de lijn. Ik stuur de buurjongen naar buiten om de ambu op te vangen. De BHV trainingen zitten er goed in op automatische piloot! En dan stop ik. Hij is dood. Zijn kleur is al wat veranderd. Zijn hart klopt niet meer, ik voel geen adem. 112 schreeuwt dat ik door moet gaan, maar ik doe het niet. Een moment later staat het huis vol. Politie erbij. Het hele circus. En wat ik al weet wordt bevestigd; dood. Nou daar zit ik dan weer; nu 47 en weer weduwe. Wie verzint het? Houdt het dan nooit op? Nee, blijkbaar niet.. Het voordeel nu is dat ik weet dat ik dit aankan, want ja, ik heb het al eens gedaan! Mijn eetstoornis als in boulimia is geen issue meer. Mijn emoties laat ik gerust toe. Er zijn veel lieve mensen die mij steunen. Mijn dochter is volwassen en is mijn steun en toeverlaat, net als mijn eerste schoonmoeder. Wij zijn de Drie Musketiers samen!! Altijd en nog steeds! Maar ik heb geen honger. Nu val ik af omdat ik niet eet. En nu voelt dat opeens ontzettend fijn en krachtig. En ik heb het niet door. In de tussentijd ben ik al gestart als ZZP-er. Nog niet als ervaringsdeskundige maar ik werk her en der diensten in zorginstellingen. En vriendje alcohol komt weer om de hoek; nu niet BaCo, maar wijn. Niet veel, nee, elke avond 1 flesje, om de eenzame avond door te komen en om te slapen. De dag kom ik wel door. De avonden zijn een hel. Deze keer heb ik gelukkig 2 honden. Die moeten uit. De eerste keer had ik een klein meisje, nu heb ik 2 hondjes. Ik herinner me wel een keer dat ik dronken de laatste ronde liep, met een boodschappen tas van de appie met daarin lege wijnflessen. Want ja, ik kon niet overdag gewoon naar de glasbak met alleen maar wijnflessen. Ik kocht ze ook bewust nooit steeds op dezelfde plek. Maar ik liep daar dus. Word ik aan de overkant van de straat gegroet door mensen uit de buurt. Iedereen wist het trouwens; zij is die vrouw die haar man dood achter het bureau heeft gevonden.. Ik wil dood normaal ‘hallo’ zeggen, val ik daar plat op mijn bek. Gestrekt op de stoep. Ik hou nog net mijn honden aan de lijn, de zak met flessen maken een hels, duidelijk herkenbaar, geluid als ze de stoep raken. Ik heb pijn. Die mensen willen me helpen. Ik probeer duidelijk te maken dat dat niet hoeft, ik sta zo snel mogelijk op en trek mijn honden met me mee. Gelukkig lopen die mensen ook door, maar o,o,o,o.. wat een fiasco… Een serieus moment wat wel weer een heftig wake-up momentje heeft ingeluid. Een lichtelijke alcohol verslaving in combinatie met weinig eten is ook een zeer negatief coping mechanisme! Ik zag het niet. Maar vanaf toen weer wel. Niet dat dat direct het einde inluidde van alcohol drinken maar wel van dagelijks alcohol drinken. Ik ging naar de huisarts en kreeg slaapmedicatie. En ik heb een plan voor mezelf gemaakt. Gezorgd dat ik weer richting ging zien in mijn leven. Want het voelde alsof ik 3 levens in 1 had, door 2x een man te verliezen. Misschien is het eigenlijk ook wel zo. Een plan met richting, met weer duidelijke intenties en affirmaties. Met plek voor yoga, sport en gezonde voeding en heel veel wandelen in het bos met de honden. Maar ook ruimte voor emoties. Want dan komen ze even niet en plotseling zijn ze er toch weer. Zo gaat dat, dan is acceptaties en mildheid voor jezelf heel heilzaam. Een nieuw en gezond coping mechanisme, want dat had ik nog niet helemaal voor elkaar. Daar heb ik hard voor moeten werken, omdat de gebaande paden in mijn brein heel makkelijk terugvielen in alle oude gewoontes. Als er gevaar is wil je brein jou veilig houden, en dat doet het nu eenmaal met alle informatie wat het tot dusver kent. Gelukkig lukte het me snel om weer gewoon te gaan eten. Ook daar heb ik toen bewust een voedingsschema voor gemaakt. En soms komen er nog steeds emoties. Er zijn en blijven triggers die dat los maken. En hej… dat mag gewoon! Cool he?! Het leert je steeds, next level, meer over jezelf. Groei en ontwikkeling, door ervaringen. That’s life! Door alle ervaringen zit er zoveel in je systeem dat we soms niet eens door hebben waar het nu vandaan komt, maar dat hoeft ook helemaal niet. Als je maar met mildheid en compassie naar jezelf kunt kijken dan, en het toelaat. Vrij snel na het overlijden van mijn tweede man ben ik weer gaan daten. Het verdriet kon bestaan naast het weer oppakken van mijn leven. Want dat leven wilde ik delen. Via Lexa kwam ik ‘aan de praat’, via whatsapp, met een lieve man. Hij was niet helemaal mijn type maar we spraken over van alles en nog wat en soms was er diepgang en soms gewoon wat prietpraat. Ik merkte dat ik uitkijk naar zijn berichtjes en teleurgesteld was als die er niet kwamen. Of als er dagen overheen gingen. Het voelde goed en vertrouwd, maar ik was nog niet verliefd of zo. Na een maand of 2 appe vonden we het wel leuk om eens een hapje te gaan eten samen. Die avond werd helaas bruut verstoord door een cliënt die in nood zat en mij nodig had. Dus ik ging. Maar om de date af maken hadden we er een week later een vervolg aan gegeven. Ik was er al toen hij aan kwam rijden. Ik zag hem en er ging direct een schokje door me heen. We zijn inmiddels alweer een aantal jaartjes getrouwd. Tijdens onze eerste periode dronk ik thuis en bij hem geen alcohol meer, alleen tijdens gelegenheden. En daar ging het eigenlijk wel echt elke keer mis. Ik kon geen maat houden. Eentje voor de gezelligheid was er niet bij. Het mechanisme in mijn hoofd om zo snel mogelijk dronken te worden nam het, na eentje, altijd over. Mijn man drinkt niet, nooit, en heeft een enorme afkeer van dronken mensen. En nadat hij me een paar keer dronken had meegemaakt heeft hij me te kennen gegeven dat hij dat toch echt niet charmant vond en dat dit een serieuze dealbreaker was. Dus toen ben ik maar volledig gestopt met drinken. Moeilijk, in het begin. Nu, totaal niet meer. Ik weet het van mezelf, ken mezelf, dus alcohol gaat er bij mij niet meer in. En ook dat voelt nu als een totale bevrijding. Ik kan het iedereen aanraden! In 2019 ben ik mijn eigen praktijk gestart. Een grote droom van mij waarvan ik jaren heb gedacht dat dit onbereikbaar zou zijn voor mij. Maar (weer) met intenties plaatsen en affirmaties herhalen is me dat toch gelukt! Via Isa Power heb ik de training tot ervaringsdeskundige gedaan en kon ik andere mensen met een eetstoornis helpen. Zo mooi om van het herstel van mijn eetstoornis nu mijn kracht te maken. En zo mooi dat het leven gaat zoals je dat zelf creëert! Je hoeft niet altijd te weten welke weg er naar toe gaat leiden. Wel erop vertrouwen dat het leven je er naar toe zál gaan leiden! Bedenk het in je hoofd en ga het voelen in je hart! De opleiding NLP Praktioner heeft voor mij echt alles samen gebracht. Die spiritualiteit en kwantum